کاشی تبریز در تهران ایزنیک به سرعت به غرب و عمدتاً به ایتالیا صادر خواهند شد و از پیوندهای تجاری با بازرگانان ونیزی و جنوایی و افزایش تقاضا از سوی جمهوری های شبه جزیره بهره مند می شوند. ایزنیک به عنوان مرکز تولید ظروف سفالی در پایان قرن شانزدهم رو به زوال نهاد .
پخت آجر در 2500 سال قبل از میلاد تجربه شده است. در بین النهرین و در دره دروازه ایشتار در عراق کنونی یا کاخ داریوش اول در سوزه در ایران کنونی نشان دهنده استفاده کنترل شده از تزئینات آجر سفالی میناکاری شده و رنگی است که بابلیان نو در سال 580 و از سوی دیگر هخامنشیان داشتند.
مرکز معروف سرامیک در قرون وسطی در کاشان در ایران تحت تسلط مغول ایجاد شد که کاشی‌هایی را تولید می‌کرد که نام آن شهر کاشی بود.
مجموعه معماری تخت سلیمان (حدود 1270)، کاخ تابستانی سلطنتی حاکم ایلخانی اباقا (1265-1282) واقع در شمال غربی ایران، با پوشش های کاشی که دیوارهای بیرونی و داخلی بسیاری از ساختمان های آن را پوشانده است، بسیار تزئین شده است.
از اواسط قرن پانزدهم ، یک مرکز تولید مهم در ایزنیک در ترکیه امروزی تأسیس شد که مسجد آبی استانبول را با کاشی‌های عمدتاً آبی که نام آن را به خود اختصاص داده بود، تأمین می‌کرد.
استفاده زینتی از کاشی های سفالی در جهان اسلام به مناسبت فتح شبه جزیره ایبری توسط مسلمانان به اسپانیا منتقل شد، جایی که – اسلام سنی مکلف می کند – مجازی نیست. در اسپانیا نام ” آزولخوس ” را می گیرد. این هنر از طریق تجارت به ایتالیا منتقل می شود.
صنعتگران ایتالیایی نام آن را ” مایولیکا ” گذاشته اند. بازگشت منصفانه، آزوله‌های اسپانیایی تحت تأثیر صنعتگران ایتالیایی، پس از Reconquista در قرن پانزدهم ، تبدیل به تصویر می‌شوند .
صنعتگران ایتالیایی با مهاجرت به آنتورپ و سپس به دلفت هنر سرامیک را در قالب « کاشی دلفت » تداوم بخشیدند. رنگ‌های آبی آن مستقیماً تحت تأثیر سرامیک‌های چینی بود که سپس از طریق راه‌های تجاری که توسط امپراتوری اسپانیا افتتاح شد، اروپا را سیل کرد .
به دلیل سفالگران موریسکو که از سال 1609 تا 1614 از اسپانیا اخراج شدند ، کارگاه های قلالین در تونس توسعه یافتند و هنر خود را مستقیماً با الهام از اسلام عثمانی اما با استفاده از نقوش تزئینی سرامیک های اسپانیایی رنسانس توسعه دادند.
